Werkstress belangrijke oorzaak ziekteverzuim
Het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid meldt dat een derde van het ziekteverzuim wordt veroorzaakt door werkgerelateerde psychische klachten. Daarmee is de Psychosociale Arbeidsbelasting (“PSA”) beroepsziekte nummer 1 in ons land. Hoe heeft het zover kunnen komen? Het Ministerie noemt als oorzaken hoge werkdruk en ongewenst gedrag van collega’s.
Hiernaast zie ik twee oorzaken die ook een belangrijke rol lijken te spelen. Ten eerste privéproblemen bij de werknemer (echtscheiding, overlijden, schulden) waardoor de werknemer stress ervaart en minder goed functioneert. Het kan zinvol en soms zelfs noodzakelijk zijn (bijvoorbeeld bij een verslaving) om de helpende hand te bieden en met de werknemer te onderzoeken hoe deze problemen op te lossen.
Een opmerkelijke loot aan deze boom is het toenemend aantal burnouts en het langdurig ziekteverzuim als gevolg daarvan. Volgens het “Verzekeringsgeneeskundig Protocol Overspanning” kan, mits goed behandeld en begeleid, circa 95 procent van de mensen die een burn out doormaken of overspannen zijn, binnen een halfjaar weer normaal functioneren (uitgezonderd persoonlijkheidsproblematiek of een ernstige complicatie). De werknemer dient zich dan wel onder activerende en structurerende begeleiding te stellen. Mijn tip voor werkgevers en werknemers in deze situatie is, om deze activerende, structurerende begeleiding voor de werknemer te zoeken en niet met minder genoegen te nemen.
De tweede oorzaak die naar mijn overtuiging bijdraagt aan het hoge PSA verzuim, is het wettelijk systeem van de loondoorbetalingsverplichting bij ziekte gedurende 104 weken. In de praktijk leiden arbeidsconflicten vaak tot een ziekmelding. Vanaf dat moment ontstaat een rituele dans met Arbobezoeken, second opinion, mediation. Gaandeweg verliest de werknemer het contact met de werkvloer, en de klachten nemen niet meer af. De verhoudingen raken verstoord en er is geen weg meer terug.
De bedoeling van de loondoorbetalingsverplichting bij ziekte is natuurlijk, dat werkgever en werknemer samen het conflict oplossen. In de praktijk blijkt dit lastig en is er (te) veel passiviteit. Een actieve opstelling van de werkgever om het conflict op te lossen, en van de werknemer om zijn problemen in het functioneren aan te pakken, gecombineerd met een snelle hervatting van werkzaamheden, zouden het ziekteverzuim wegens een arbeidsconflict in mijn ogen danig moeten kunnen terugdringen. In feite kan bij een dergelijke actieve opstelling in enkele weken blijken, of de werknemer de werkzaamheden kan hervatten, of dat een beëindigingsregeling moet worden getroffen.
Echter op dit moment heeft de werknemer onvoldoende incentive om daaraan mee te werken, aangezien de Ziektewet het meewerken aan een beëindiging van de arbeidsovereenkomst als verwijtbare werkloosheid bestempelt, en de werkgever gedurende 104 weken het loon bij ziekte dient door te betalen. Mijns insziens is dit systeem aan revisie toe.
http://www.st-ab.nl/wetwiaor1rvpa-03.htm